بررسی عوارض بی حرکتی درجانبازان نخاعی استان خوزستان

جانبازان نخاعی ناشی از جنگ تحمیلی عراق علیه ایران به عوارض گوناگونی مبتلا شده اند. پس از اجرای اقدامات بهداشتی و درمانی اولیه درجهت ایجاد ثبات و حفظ جان بیمار، این عزیزان در معرض ابتلا به عوارض ثانویه ای هستند. لذا در کنار تیم درمانی و پرستاری، گروه توان بخشی جهت کنترل این عوارض باید مداخله نماید. تلاش های توان بخشی به منظور رسانیدن بیمار به حداکثر توانایی عملکردی می باشد که نه تنها به فرد مبتلا بلکه به خانواده و مراقبت کنندگان از بیمار باید آموزش های لازم داده شود. نکته مهم آن است که به منظور توان بخشی هر جانباز براساس توانایی های بالقوه‏ برنامه هایی تدوین گردد تا از طولانی شدن برنامه های توان بخشی و تلاش های غیرضروری برای رسیدن به اهداف غیرقابل دسترسی و زائد جلوگیری شود. این برنامه ها ابتدا در محیط ها و مراکز حمایت شده ای آموزش داده می شوند تا بیمار حداکثر تطابق را باشرایط شخصی و محیط زندگی به دست آورد.   عدم تحرک، که به دنبال هر بیماری به وجود می آید، عوارضی را به همراه دارد. در مبتلایان به ضایعه نخاعی علاوه بر ناتوانی اولیه که دراثر صدمه مستقیم ایجاد می گردد، در قسمت های زیر ضایعه فرد را به عوارض ثانوی مبتلا نموده تا حدی که توان بخشی را مشکل و گاه مختل می نماید. از این رو، از دیدگاه توان بخشی باید با آنان برخورد مناسب و جدی نمود.   تحقیق حاضر به بررسی شیوع زخم های فشاری، سنگ ها و عفونت های ادراری، اسپاسم عضلانی و خشکی مفاصل، استخوان سازی نابه جا و پوکی استخوان در سی و پنج جانباز نخاعی قابل دسترسی در استان خوزستان پرداخته است، براساس نتایج به دست آمده 3 نفراز جانبازان دچار زخم های فشاری، 3 نفر سنگ ادراری و 21 نفر سابقه عفونت های ادراری که تحت درمان بوده اند را داشته اند. 17 جانباز دچار اسپاستیسیته همراه با لرزش و عدم ثبات نسبی دراطراف مفصل زانو و عضله چهار سر همسترینگ و ساق پا بودند. 25 نفر در اطراف مفصل مچ پا محدودیت حرکتی داشتند. سی نفر از جانبازان دچار استئوپروز در سر استخوان لگن و ده نفر در مهره های لومبو ساکرال بودند. پس از بررسی شیوع، محققین آموزش های اولیه توان بخشی را پیشنهاد نموده تا با آموزش به خانواده و مراقبت کنندگان آنها، شیوع عوارض ثانویه را کم نمایند.